Dag 2: Oekrainse grens

Lieve allemaal

Vanmorgen zijn we na een korte nacht allemaal fris en fruitig wakker geworden in Mosonmagyorovar.
Na een heerlijke duik, lekkere douche en goed vullend ontbijt vertrokken we rond half tien richting de Oekraïense grens.
Dit keer ging de rit sneller dan gister en dwars door Boedapest heen.
Ook in de bus was het erg gezellig, maar naar aanleiding van vorig jaar waren we toch wel een beetje gespannen hoe het nu bij de grens zou gaan.

Spontaan begonnen een aantal jongeren het ‘onze vader’ te zingen om zo een zegen te vragen voor de grensovergang.
Half vier waren we al bij de grensovergang. Hongarije waren we zo uit.
Een mooie brug over niemandsland, om vervolgens te hopen dat we Oekraïne in mogen.
Aan de non-verbale reactie van Theo te zien, bleken onze papieren wederom niet goed te zijn.
De spanning was om te snijden en het angstzweet brak ons uit.
De datum van de groene kaart was verlopen, de poort naar Oekraïne leek dus even gesloten te blijven voor ons.
Maar na wat verder zoeken bleek toch een geldige groene kaart in de busjes te liggen. Daarna verliep het vlot.
In een half uur waren wij de grens gepasseerd. Of was het toch anderhalf uur? Want ineens was het een uur later dan in Nederland.
We braken uit in luid gejuich, maar…

We waren er nog niet, nog 80 kilometer te rijden.
Het begin ging goed, veel politie maar we waren niet interessant genoeg om staande te worden gehouden.
Gelukkig maar, want meer vertraging hadden we niet veel zin in.
Na een hobbelige rit over een weg vol bochten, kuilen, gaten en hobbels waar je ze niet verwacht, waar paard en wagen ook over de weg rijden, waar langs de kant overal kraampjes aan huis zijn, waren we om kwart over zes bij ons verblijf adres aangekomen. Nu mocht er uitgebreid worden gejuicht. De reis was zonder brokken verlopen, God heeft ons op de plek van bestemming gebracht.

Uitgestapt was het voor sommigen een plek van herkenning, voor sommigen was het nieuw. De tafel was al gedekt en het eten rook heerlijk.
Maar eerst hebben we in hoog tempo de busjes uitgepakt en op een veilige plek gestald.
Na een maaltijd, met uiteraard de koolsalade, zijn we met Slavik en Erika naar hun nieuwe kerkgebouw/huis gelopen.
Vorig jaar was dit nog een kaal veld, nu staat er een groot gebouw, prachtig!
Op de terugweg hebben we hout meegenomen en ’s avonds hebben we heerlijk rond het kampvuur gehangen.

Een mooie laatste reisdag, veilige aankomst en goed weerzien met de mensen in Svalyava. We kijken uit naar de rest van de week.
Liefs van Rola en Mirjam